- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
مدح امام موسی کاظم علیهالسلام
باز شوری ز سر می زند سر شور شیرین لبی پر زِ شِکّـر عــقــل اقــدم، امــام مــقـــدّم در حـدوث زمـانـی مــؤخّــر در شریعـت، تو هـفـتم امامی حـاکـم و معـنـی چـار دفـتــر
: امتیاز
|
مدح و ولادت امام موسی کاظم علیهالسلام
گلاب عشق وضو کن که روز شیدایی است جهان انس و صفا را ببین تماشایی است سلام کن تو به آن هفتمین امام ای دوست سلام کن که سلامت ز عشق و زیبایی است
: امتیاز
|
مدح و ولادت امام موسی کاظم علیهالسلام
اگر بر آید چو مرغى ز پیکر خسته ام پر پرم سوى بارگاهى که باشد از عرش برتر به بارگاهى رفیعی، که جن و انس و ملائک براى خدمت کند رو، به عرض حاجت زند در به بارگاهى که یوسف گرفته دست توسل بر آستانى که آن را گرفته یعقوب در بر خلیل را کعـبـۀ جـان، ذبـیح را قـبـلۀ دل مسیح را بیت اقصى، کلیم را طور دیگر هزار داوود آنجا زبور برگرفته بر کف هزار عیسى بن مریم نهاده انجیل بر سر بریز هست خود از کف، بر آر نعلین از پا بیا چو موسى بن عمران به طور موسى بن جعفر امـام مـلـک ولایـت، چـراغ راه هـدایت محیط جود و عنایت، چراغ و چشم پیمبر امام کـلّ اعاظـم که کـنیـۀ اوست کـاظـم نظام را گشته ناظم، سپهر را بوده محور حدیث خُلق خصالش، حکایت خُلق احمد کلامى از کظم غیظش، روایت عفو داور مقام والاى او بـین، نیا و ابـنـاى او بـین هم اوست شش بحر را دُر، هم او یَمِ هفت گوهر ثناى او روح قرآن، ولاى او کل ایـمان نداى او حکم احمد، عطاى او جود حیدر عجب نه گر ابن یقطین، به پاى جمّالش افتد جمال، جمّال او را ز جان ببوسد مکرّر پیامى از اوست کافى که روح صد بُشر حافى ز چنگ دیو هوسها زند به سوى خدا پر درود بر خانـدانش، سـلام بر دود مـانش تمامى دوستـانش هماره تا صبح محـشر به حبس دربسته طورش، به از تمام افلاک نورش چه غم اگر خصم کورش، ندارد این نور باور نـیـاز آرد نـیـازش، نـمـاز آرد نـمـازش شرار سوز و گدازش، گذشته از چرخ اخضر صبـا بـیـاور غـبارى ز دامن کاظـمینش مگو کنم از شمیمش مشام جان را معطر دلـم بود زائـر او، نـشسـتـه بر حـائـر او مزار او راگرفته، چون جان پاکیزه در بر زحبس در بسته بخشد به خلق عالم رهایى به قعر زندان نهد پا ز اوج گردون فراتر تمام خلقت هـمیشه کـنار خـوان عطایش وجود هستى هماره به بحر وجودش شناور
: امتیاز
|
مدح و ولادت امام موسی کاظم علیهالسلام
وجود آمده رشک بهشت، سرتا سر به یمن مولد مسعود مـوسی جعـفـر امـام کـلّ اعـاظـم، ولـی حـقّ کاظم که کظم غـیضش یادآورد ز پیغمبر به جعفر بن محمّدi عطا شده پسری که بوده است به پیر خرد هماره پدر تمام جـن و ملک، فـدای آن مـوسی که بود گوشۀ حبسش ز طور نیکوتر امام هفتم، کز هشت خُلد و نُه افلاک رسد نداش که دَه عقل را تویی رهبر خدیـو هستی کز یک اشـارهاش آید قدر به جای قضا و قضا به جای قدر چـراغ دودۀ احـمـد کـه دیـدۀ دل را فروغ اوست به هر صبح و شام روشنگر به عـزم طوف حریم مقدّسش دارند هماره قـافـلۀ دل، به کـاظمین سفـر چگونه وصف امامی کنم که در قرآن خـدای عـزّ و جـلّ آمدش ثـنا گـستر شرف بس است همین خاک پاک ایران را که زیر سایۀ فرزند اوست این کشور گرفته شهر قم از دخت او شرف آنسان که خاک پاک مدینه ز دخت پیغمبر بود بهشت خراسان، ز مقدم پسرش چنانکه خاک نجف راست فیض از حیدر اگر ولاش نبـاشد، عـبـادت ثـقـلـیـن به صاحبش ندهد سود در صف محشر گـدای درگه اویـنـد اسفـل و اعـلـی رهـین منّـت اویند ز اصغر و اکـبر هم اوست باب حوائج هم اوست باب مراد مراد و حاجت خود را بگیر از این در خوش آن غبارکه برخاک او رسید و نشست خوش آن نسیم که از کوی او نمود گذر خوشا دلی که بگردد به گرد تربت او خوشا کسیکه بگیرد مزار او در بر زمـام سلـطنـتـم گر دهـنـد، نـسـتـانم مرا خوش است گدایی به کوی آن سرور اگر به جبهۀ خـورشید پای بگـذارم گمان مبر که از این آستان بگیرم سر ز اهـل بـیـت نـگـردد جـدا دلـم آنـی جـدا کـنند اگر جان هماره از پیکـر چراغ بزم عزای حسینیان «میثم»! مه جمال منـیرش بود به مـاه صفر
: امتیاز
|
مدح امام موسی کاظم علیهالسلام
وارث مُـلک تـبـسم، کاظم است عشق عالمتاب هفتم، کاظم است آفـریـنـش، سـوره ای از مهر او بر لب هستی، تبـسّم کاظم است مُصحف اخلاص و قاموس یقین بحر عرفان را تلاطم، کاظم است مُـقـتـدای آسـمـان مـردان سـبـز قـبـلـۀ آئـیـن مـردم، کـاظـم است تـرجُــمـان وحــدت دل هـای مـا تابش مِـهـر تـفـاهـم، کاظم است آسمان! تبریک، فصل هفتم است مِهر عالمتاب هـفتم، کـاظم است
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
در کـوچه پـای آمدنـش تـیـر میکـشد از سمت گـوش تا دهـنش تیر میکشد این طفل هر زمان که به در میکند نگاه بی وقـفـه چـارچوب تنش تیر میکشد مـادر چـقـدر دلنگـران سکوت اوست فـهـمـیـده سیـنـۀ حـسنـش تـیر میکشد نام حسن ردیف غزلهای غربت است حتی ردیـف تَن تَ تَـنـَش تیر میکشد این بار زهـر کـینه بر او کارگـر شده هی لخته لخته هی دهـنش تیر میکشد زینب نـشستـه پـارۀ تن را نظـاره گـر با هر نفـس نفـس، بـدنش تیر میکشد از بس که گریه کرده در این ماتم عظیم چـشمان خیس سینه زنش تیر میکشد شـاید که یـاد کـربـبلا میکـنـد حـسین وقـتی که دارد از کـفـنش تیر میکشد
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
زیـبـایـی ایـام جـمـال حـسـنـیـن اسـت دشمن خجل از جاه و جلال حسنین است فرمود که سرخـیـل جـوانان بهشت اند این ذکر دل انگـیز مدال حسنین است حکم و سند بخـشش سیـنه زن عـاشق در روز جزا در پَر شال حسنین است دادند به آن پیر چه خوش درس وضو را این اندکی از اوج کـمال حـسنین است آنجا که ببخـشند عـطا غـیر خودی را غفلت ز خودی کار محال حسنین است اندیشه مکن از غم هجران شب مرگ آندم به خدا صبح وصال حسنین است کردند شفاعت چو ز وحشی عجبی نیست احسان به گـنهکار روال حسنین است
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
فدای جود کسی که هر آنچه را بخشید فـقط به خـاطـر خـشنودی خـدا بخشید از ابـتـدا پـدرش فـکـر ما گـداهـا بـود که سفرۀ کرمش را به مجـتـبی بخشید غریب بود، اگرچه گـدا فراوان داشت کـریـم بود، بـدون سـر و صدا بخـشید کـریـم کار ندارد به اسم و رسم کسی غریبه را چه بسا بیش از آشنا بخـشید ملامتـش نکـنید آنکه را مدیـنـه نرفت مدینه زائر خود را به کـربـلا بخـشیـد دو مـاه گـریه برای حـسین بـاعث شد که رزق اشک حسن را خدا به ما بخشید گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد خـدا فـقط به حسن اینچـنین بلا بخشید گـمـان دیـگـرم ایـن است کـه دم آخـر به غـیـر قـاتـل مـادر بقـیـه را بخـشیـد
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
پر کشیدم در هـوای با صفای مجـتبی که رها میگردم امشب در هوای مجتبی جای معنای کرم نام حسن باید نوشت حـاتـم طایی گـدای دست های مجـتـبی پـا به پـای فـاطمـیـه باید ای اهـل بکاء بیشتـر گریه کـنم پـای عـزای مجـتبی در قیامت مستحق لطف زهرا و علیست عاشقی که دل سپرده بر ولای مجتبی از دلم دل میبرد در گوشۀ "باب الجواد" فکر "باب القاسم"صحن و سرای مجتبی خاطرات کوچهای باریک؛ داغ فاطمه مانده روی خاک کوچه ردّپای مجتبی زهر مثل خنجری از حنجرش خون میمکید گوشۀ حجره به پا شد کربلای مجتبی یا کـریـمم بر فـراز قـبـر آقـایی کـریم التـماس دست های خـالی مـایی کـریم
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
ای چارطاق عرش خـدا خـیمۀ غمت وی کهکشان ستارهای از خاک مقدمت قـدوسیـان تراوش انـفـاس قـدسـیات فرماندگی ارض و سماء رتـبۀ کمت هفت آسمان به گرد مزار تو در طواف آمد پـدید نُه فلک از فیض یک دمت لاهـوتیـان دریـده گریبان روضهات آیـد صدای فـاطـمـه از بـزم مـاتـمت صدها هزار حـاتـم طائی نـشستـهاند کاسه بدست، سائل دنیـار و درهـمت جانا حساب چشم تو از دیگران جداست زمزم کجا و قطره ای از اشک نم نمت یا سید الکـریـم سیـادت غـلام توست ارثـیـه ایست هـدیـه ز جـدِّ مکـرمت ای امـتـداد مـرتبت مـرتضی حـسن! کـرده خـدا به شـاه شهـیـدان مقـدّمت آتـش گـرفـتـه ای وسط کوچـۀ فـدک شـد فــاطـمـیــه اول مــاه مـحـرّمـت صـلـح تو شد زمیـنۀ تصویر نـیـنـوا کـرببـلاست سینه زن پـای پـرچـمت من بینوای عـشق تـوأم سیدالـغـریب دردی بریز دردل من جـان قـاسمت یک عـالـمه تـرانه بـرایت سـرودهام من از ازل خـراب نـگـاه تـو بـودهام
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
دنیـا چه با عـزیـز دل بـوتـراب کرد؟ ابری رسید و خون به دل آفـتاب کرد سنی نـداشت یکـشبه مـویش سفـید شد رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد از کـوچـههای تـنگ دگر رد نمیشود این کوچهها چقدر حسن را عذاب کرد! دستی که خورد بر روی مادر به کوچهها آن دست گـنبد حسنش را خـراب کرد چون روزه بود تشنگیاش اوج میگرفت وقـت اذان رسـیـد تـقـاضـای آب کـرد فـهمـیـد آب نیـست ولی باز سر کـشید این زهر لعنتی جگرش را کباب کرد سوزاند زهر از نوک پا تا سرش ولی چون راحـتش نمود ز دنیا ثـواب کرد از دوست زخم خورد و ز بیگانهها جدا دنـیـا چه با عـزیـز دل بـوتـراب کـرد
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
از بـارِ داغـش پشتِ پـیغـمبر شکـسته تنهـاتـرین سـردار بیلـشگـر شکـسته سجـادهاش بر غـربتِ او گـریـه کرده پـایِ غـریـبـیاش دلِ منـبـر شـکـستـه بخشید آنکَس را که زد خنجر به ساقَش او دستگـیـری میکـنـد از هر شکـسته تـا زهـر را نـوشـیـد فـرمـود:آه مـادر راحت شد این آئـینـۀ یکـسر شکـستـه بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست امـا دلـم را نـاکـسـی دیگـر شکـسـتـه یک کـوچۀ باریك و دو دیـوارِ سنگی یک راه بُن بست و دو برگ و بر شکسته در زیر پـاها گـوشـواره خـوردتر شد خـنـدیـد وقـتی دید نیـلـوفـر شـکـسـتـه خون لخته از تیزیِ سنگی بر زمین ریخت فهـمیـدم از دیـوارِ کوچه، سر شکـسته لایـوم کَ یومَک حـسیـنم گریه کم کن تنها نه من، از گریهات خواهر شکسته میبیـنـمت با مـادرم بر شیـبِ گـودال در لا به لایِ نیـزه و خـنجـر شکـسته ای کـاش میشد تا نـبـیـنم ساربـان هم انـگـشت را دنـبـال انگـشتـر شکـستـه
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
ای كه داغ تو شراره به دل خواهر زد مرغ دل در قـفـس سینـۀ من پرپر زد چه كسی آتش كین زد به دل سوختهات كه غمت شعلۀ غم بر جگر خواهر زد آسمان كاش به روی سرش آوار شود آن كه از پشت سر تو به دلت خنجر زد آن كه آتش به حرمخانۀ عصمت زده بود طعنـه و زخم زبان بر دل تـو آخر زد چشمم افتـاد چو بر باغ پُـر از لالـۀ تو پـاره هـای دل تـو، بـر جگـرم آذر زد از حـریم نبـوی تـا كه جـدا شـد بـدنت دشمـن آتش ز غمت بر تن پیغمبـر زد تیـر زد بـر بـدنت دشمـن دیـرینـۀ مـا باهمان دست كه سیلی به رُخ مادر زد خون دل ریخت حسینم كه گه دفن تو دید تیر بگذشته ز تابوت و ز پیكر سر زد دفتر شعـروفائی ست پُر از خون دلش بس كه فریاد به سوگت ز دل مضطر زد
: امتیاز
|
مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیهالسلام
وقـتی بـنـای خلقت دل را گـذاشتـند آن را به عشق روی تو شیدا گذاشتند هر دل که مایل قَدِ سرو تو دلبر است بهـرش کـنار، جنّت اعلیٰ گـذاشتـند بعد از دو ماه گـریۀ ما بهـر کـربـلا اذنی بـرای گـریـه به آقـا گـذاشتـنـد تا گریه کن به داغ عزای حسن شدم این آبـرو ذخـیـرۀ عـقـبیٰ گـذاشتـنـد هرکس که پای غربت تو سینه میزند در طالعـش سعادت فـردا گـذاشتـند "با صد امید حامی مادر شدی ولی" داغ غمی ز کوچه به دلها گذاشتـنـد دستی پـلـیـد آمد و رویی کـبـود شد آنجا بنای خونجـگـری را گـذاشتـند آن کوچه بود قاتل تو، آن غـم عظیم روزی که داغ بر دل زهرا گذاشتند خواندی تو روضه در دم آخر ز کربلا روزی شبیه روز دهم نیست ای خدا
: امتیاز
|
مدح و ولادت امام محمد باقر علیه السلام
الا که غرق در انوار ذوالجلال شویم هلال ماه رجب سر زده، هـلال شویم کــمـال یــافــتــۀ قــلــۀ کــمـال شـویـم هـماره خـاک قـدوم عـلـی و آل شویم مـه تجلّـی حُسن و جمال لمیزلی است خجسته باد که ماه محمّد است و علی است مهِ نماز و قیام و دعا و ذکر و سجود مـه وصـال خــداونـدگــار حــیّ ودود مه چهـار ولادت ز چار رکـن وجـود مـه مبـارک لـبـخـنـد مـهـدی مـوعـود مه نـزول کرامـات خالـق ازلـی است ولادت دو محمّد، ولادت دو علی است طلوع این مه فـرخـنده میدهـد خبری که سر زد از افق عزت و شرف قمری و یا ز دامن دریـای معـرفـت گـهـری خـدا به حضرت سجاد داد گـلپـسری که گل، زبان ملک ریختند در قـدمش اگر غـلـط نکنـم مـدح انبـیاست کمش زهی که فاطمه؛ بنت حسن؛ حسنزاده بـر آفــتـاب خــدا، مــاه انـجـمـن زاده بگو که وجـه خـداونـد ذوالـمنـن زاده و یا که نـخـلـۀ تـوحـیـد، یـاسمن زاده بهـشـت حضـرت سجـاد، لالـۀ رویش حسین بـوسه زند بر جـمـال دلجـویش درود اهـــل ولا بــر شــب ولادت او سلام داده رسـول خـدا به حضرت او سپـاه عـلـم کشیدند صف به خدمت او عنایت و کرم و لطف و جود، عادت او سحابِ یکسره بارنـدۀ عـلوم است این محیطِ نور و شکافندۀ عـلوم است این تمام عـلم ز دریـای فضل اوست نَمی تمام جود ز یک بذل دست او کـرمی تـمـام ملک خـداونـد بـهـر او حـرمـی تمام دهـر ز عـمـر عزیز اوست دمی به نقش صورت او صورتآفرین نازد به زهد و طاعت او زینالعابدین نازد به ماه عارض و حسن و جمال او صلوات به حُسن خلق و به حُسن خصال او صلوات به مام و باب و به آباء و آل او صلوات به علم و دانش و فضل و کمال او صلوات چنان به پاسـخ دشنام، خُلق او نیکوست که خصم میشود از فیض یک نگاهش دوست امـیـر عـالـم و بیل رعیـتیـش به دوش به شوق زمزمهاش عرشیان سراپا گوش زند ز منطق او بحر علم و دانش جوش صدای «یارب» او از ملک ستاند هوش درود شخص پـیـمبـر نـثـار بـاد بر او سـلام حـضرت پـروردگـار بـاد بر او بیا و روی ارادت ببـر در این درگـاه حوائجت هـمـه از باقـرالعـلـوم بخـواه سـلالـۀ دو عـلـی، نـور چـشـم ثـارالله دهد به دیدۀ «جـابر» شفـا به نیم نگـاه چو چشم اوست همان چشم خالق دادار به یک نظاره برآرد گل از شرارۀ نار ولایتش سنـد و ثبت دین کـامل ماست گـِل مـحـبـتـش آدم کـنـنـدۀ گِـل مـاست به روز حشر ولایش تمام حاصل ماست مزار او نه به خاک بقیع، در دل ماست زهـی کـرامت آن شهریــار عـالــم را که برگـزیـده به مدح و ثـناش میثم را
: امتیاز
|
مدح و ولادت امام محمد باقر علیه السلام
ای به تو از خالق داور سلام از لب جانبخـش پیـمـبر سلام ای پـدر عـالـم هـسـتـی هـمـه نجـل عـلی یوسف دو فـاطمه شمس و قمر را به نسب اختری نـسل امـام از پـدر و مـادری اخـتــر تـابـنـدۀ دانـش تــویـی بـلکه شـکـافـنـده دانـش توئی عــالــم عــلــم احــد قـــادری بـاقــری و بـاقــری بــاقــری دانش کل نکـتهای از مکـتبت عـلـم لـدنّـی سخـنـی بـر لـبت مدح تو از قول خدا از نی است خُـلق تو آینه خُـلق نـبی است مام تو ریـحـانـۀ نـجـل بـتـول جابرت آورده سلام از رسول اخــتــر تــابــنـده مــاه رجـب مـهـر فــروزنـده مــاه رجـب شهر رجب را تو بهین کوکبی مـاه فـروزان نخـستـین شـبی جابرجعفی که ز دانش یمی است بر لبش از چشمۀ علمت نمی است عـلم، نـهـالـی ز گـلـسـتـان تو پـیـر خـرد طـفـل دبـستـان تو هر نفست باغ گـلی از کـمال هر سخنت پاسخ صدها سؤال گاه، کشاورزی و بیلت بدوش گاه، ملک را سخنت دُرّ گوش مام تو را گـفـت عـدو نـاسـزا از چه تو گفتیش ز رأفت دعا با همه فضل و شرف و علم تو دشمن تو شد خجل از حلم تو عـالـم نـصرانـیِ با آن کـمـال دید تو را و ز سخن گشت لال تو لب خود بسته، نشسته خموش او شده سر تا بقدم چشم و گوش هست هنوز از سخنت مشگ بیز قصّه زیبای عُـزَیز و عـزیـز روز اسیـریـت به بـزم یـزیـد آنکه بر او بـاد عـذاب شـدیـد بود چـو اولاد پـیـمـبـر اسیـر بیکس و بییـاور بیدستگـیر خواست یزید از همه یاران جواب تا چه کـنـد با حـرم بـوتـراب یکسره گفتند: که با تـیغ تـیـز خون شریف همگان را بریز سن تو میبود دو سال و دو ماه بانگ زدی سخت بر آن رو سیاه کای ز خـداوند و پیـمـبر جدا موسی و هارون، دو سفیر خدا جانب فرعون چو بـشـتـافـتند بر سر تخت سـمـتـش یافـتـند هر دو گشودند به تـوحـید لب روز بر آن تیره درون گشت شب گفت به حضّار که بر این دو تن رأی شما چیست در این انجمن؟ یکسره گـفـتـند بدو حـاضران دعـوت کن از هـمۀ ساحـران لشگر فرعون چـنین رأی داد قـوم بر کـشتن ما لـب گـشـاد لشگر او با همه کفر و ضلال طیـنـتـشان بود همه از حـلال قوم تو چون خشم رسول خداست در طلب ریختن خـون ماست رأی به خـونـریزی ما دادهاند شبـهـه ندارد که، زنـازادهانـد کودک و اینگونه کلام آتـشین ای کـلماتت همه جا دلـنـشـین ای به فـدایت پــدر و مــادرم مدح تو در دُرج دهان گوهرم «میثمم» و عـبـد مـطـیـع تـوأم عـاشـق دیــدار بـقــیــع تــوأم
: امتیاز
|
مدح و مناجات با امام محمد باقر علیه السلام
عشق آمد و مقـابـل من دفـتری گـشود مـرغ دلـم بهـانه گرفت و پـری گشود احـرام سرخ بر تن من بود و ناگهـان دیدم که روبه روم در أخضری گـشود جمعی ز انـبیاء همه مبهـوت روی او یک قطره ای ز جام شراب تو خورده است خوانم، فقط تو عشق منی، باقرالعلوم! یک جرعه می ز دست شما نوش می کند ما را غلام حضرت بـاقـر حـساب کن
: امتیاز
|
مدح و مناجات با امام محمد باقر علیه السلام
هرجا که باشد منبری، پا منبری هست همراه هر عرض ارادت، محضری هست ما که به غیر از معجـزه از تو ندیـدیم وقتی امامت می کنی پیغـمـبری هست حیف از قدم های تو که بر خاک باشد نا قابل است آقای من اینجا سری هست بـاور کـن از سـائـل شدن آقـا شدم من از بس که در دست تو ذره پروری هست من تا گـرفـتـار تـوأم مـنـصور هـستـم شکر خدا بر شانه ام بال و پری هست باید که در قـلب کـریـمـان جا بگـیریم پـیـش مـحـمـدهـا دم زهــرا بـگـیـریـم ای پـنـجـمـین رهبر، نـماد چارده نور هـفـتـم کـریـمی در بـلاد چـارده نــور از هر طرف رفتم نژادت فاطمی بود حـیـدر تـرین زهـرا نـژاد چارده نـور در یک کم از لطف شما هم میتوان دید تصویـری از لطف زیـاد چارده نـور سجاده هم بر منـبـر تو فـخـر می کرد ای زیـنـت زیـن الـعـبـاد چـارده نــور وقتی شما هم دست تان محتاج زهراست او می شـود بـاب الـمـراد چـارده نـور نـام مـحـمـد نـام کـل اهـل بـیـت است هـسـتـیـم بـا یـاد تـو یـاد چــارده نـور مــدیــون قـال الــبــاقــریـم الـحــمـدلله از مــادرت مــتـشـکــریـم الـحــمــدلله تورات اگر تورات شد نام تو را داشت از بس که باقر بودنت نور خدا داشت هرکه به پابوس تو رفت علامه برگشت نعلین تو زیر خودش عالم سرا داشت خورشید هم هر روز هنگام طلـوعش به وقت مسجد رفتن از تو اقتدا داشت اولادهـــا آیـــیـــنــه دار مـــادرانــنــد این شهر با تو حضرت خیرالنسا داشت در چار گوشش آنقدر توحید میریخت می شد اگر که خانۀ تو قـبله؛ جا داشت دست تو از اول به ما خیـرش رسیـده دست تو از اول گـدا پشت گـدا داشت در نـا امـیـدی هـا بـه تـو امـیـدواریـم مـا تـا قـیـامـت هم گـرفـتـار نـگـاریـم الله اکــبــر از کــرامــاتــی کــه داری از سجـده و سـوز منـاجـاتی که داری هر شیعه تا محـشر بـدهـکـار شما شد آقـای مـن بـا ایـن روایــاتـی که داری کیسه به دوش نیـمـه شب های مـدیـنـه دارد هـوای کوفه سـوغـاتی که داری لطف تو بر هر سائلی عشق علی بود شهره است بین شهر خیراتی که داری از جای مُهرت می شود فهـمید راحت شب تا سحر طور عـبـاداتی که داری خـاک بـقـیـع تو برای ما بهـشت است بی صحن و بی گنبد؛ چه جنّاتی که داری بـغـض گـلـویت هر نفس یا لیـتـنـا بود جـنـس غـم تو مـثـل داغ کـربــلا بـود ای کربلا رفته بگو با سر چه کردند؟ با یک تن صد پاره این لشگر چه کردند وقتی که تا گودال رفت انگشترش بود این قوم با انگشت و انگشتر چه کردند سهم تـن یـوسف هـجـوم گـرگ ها بود سر نیـزه های کُـند با پیکـر چه کردند یک آستین را روی صورت میگرفتند رو بنده وقتی رفت در معبر چه کردند پـیــراهـن جـدّ تـو را که پـس نــدانــد در شـام با گهـوارۀ اصغـر چـه کردند یک عمر داغ کربلا خون در دلت کرد داغ رقــیـه آتــشـی بـر پـیـکــرت زد
: امتیاز
|
مدح و مناجات با امام محمد باقر علیه السلام
مـانـده یادت به یاد خـاطـرها در دل خـاطـر مـســافــرهــا ته این جاده گر بتو وصل است خـوش بـحـال تـمام عـابـرها زنده کن مُرده را به یک جمله تا که مستـت شوند ساحـرها بـشـکـاف ایـن عـلـوم را آقـا که مـسلـمان شـونـد کـافـرها زده زانـو به پـای عـلـم شما صدهـزاران هـزار جـابـرها هرچه داریم از کلام شماست از هـمـیـن قـال قـال بـاقـرها هرچه گویند بـاز کم گـفـتـنـد در رثـایـت تـمـام شـاعـرهـا غم نخور چونکه صد حرم داری در دل بـی قــرار زائــرهــا
: امتیاز
|
مصائب ورود اهل بیت به شام
شـام بـلا تـیـرهتر از شـام بـود آل رســول و مــلاءِ عـام بــود خنده و رقص و کف و دشنام بود فـرق سـر و سنگ لب بام بود سلـسـلـه و عـتـرت شـیـر خـدا صوت حجاز و سر از تن جدا تار و نی و بَربَط و مضمار و چنگ سینـۀ آیینـهدلان چنـگ چنـگ روی خداوند ز خون گشته رنگ زخم زبان، زخم جگر، زخم سنگ حمله به هر طایرِ سرگشته بود زینب مظلومـه سپر گـشته بود کوچه به کوچه است محیط بلا آل مـحــمّـد هـــمــه در ابـتــلا شـام شـده سختتـر از کـربـلا میرسد از چار طرف این صلا روسیهی سنگ دلی جارچیست جار زند این سر یک خارجیست اهـل عـزا شـام چـراغـان شده مـشعـل آن رأسِ شهـیدان شده شهـر پـر از جـلـوۀ قـرآن شده سـنـگ نـثـار سرِ مهـمـان شده سکـیـنـه و فـاطـمه را میزنند فاش بگـویـم، هـمه را میزنند زلـزله در عـرش برین اوفـتاد شـعـله بـه آیات مـبـین اوفـتـاد چون تن پاکش که ز زین اوفتاد سر ز سـر نی به زمین اوفتاد آنکه به حبلش دو جهان چنگ زد پیـرزنی بـر سـرِ او سنگ زد حملـه بـه آل اشرف الناس بود نه شرف و رحم نه احساس بود سنـگ بـلا جـای گل یاس بود بـر سـر نیـزه سـرِ عبـاس بود زخـم پیاپی بـه جـگـر میزدند سنگ بر آن قرص قمر میزدند ز آتش غم سوخت سراپای من نالـه زند شعلـه ز اعضای من وای من و وای من و وای من ساز و نی و گریۀ مولای من! چنگ و دف و دیدۀ گریان کجا؟ بـزم مـی و آیـۀ قــرآن کـجــا؟ رفـتـه فرو در جـگـرم خـارها کـاش شـود پــاره دلــم بـارهـا عـتـرت پـیـغـمـبـر و بـازارها بــر ســرشــان آمــده آزارهــا لاله کـجـا آتـش صحـرا کـجا؟ شام کجا یـوسف زهـرا کـجـا؟ این غم جانسوز که فوق غم است شعلۀ نــاری بـه دل عالم است سوخته از آن جگـر میثم است هر چه بگریند برایش کم است ایـن سخـن سـیـد اهـل ولاست شام بلا سختتر از کربلاست
: امتیاز
|
مرثیه و شهادت امام زین العابدین علیه السلام
نـالـۀ واعـطـشـا بر جـگـرش میاُفـتاد آب مـیدیـد بـه یـادِ قــمـرش میاُفـتـاد بیسبب نیست که از جملۀ "بَکّائون" است اشک از گوشۀ چشمانِ ترش میاُفتاد شیرخواره بغـل تازه عـروسی میدید یـادِ لالایِ ربـاب و پـسـرش میاُفـتـاد با دلی خون شده میگفت که الشام الشام تـا به بـازار مـدیـنـه گـذرش میاُفـتـاد جلوی پـای سکـیـنـه دم دروازۀ شهـر از رویِ نـیـزه علمدار سرش میاُفتاد روضۀ گم شدن و دفنِ رقیه میخواند تا به صحرا و خرابه نظـرش میاُفتاد گوسفندی جلویش ذبح که میشد، یـادِ خـنجـر ِکُـنـد و گـلـویِ پدرش میاُفتاد وای از آن لحظه که از لایِ حصیری کهنه قطعههایِ پدرش دور و برش میاُفتاد
: امتیاز
|